woensdag 3 juni 2009

SDI ASSE SCHITTERT OP HET INTERNATIONAAL ZAALVOETBALTOERNOOI TE HAMME

Op zaterdag 30 mei zakten we met de volgende ploeg af naar het internationaal tornooi te Hamme :

Joeri Van Antenhove (Joe), Michael Van Nuffel (Mich), Peter De Vits (Vitske), Fred Van den Broeck (Fredje), Jurgen Hannaert (Jurgen), Cedric Del Corral (Cé) en Yves Kabanda N Sanga (iefke).
Op zondag werd de ploeg nog versterkt met Kris Thielemans (Thiele)

Johan De Greve (Coach/afgevaardigde/bierdrager)

We werden in dezelfde reeks ingedeeld als :

1. AM City (plaatselijke ploeg)
2. Elita Faresti (ploeg uit Roemenië)
3. Van Gent (ploeg uit Nederland)
4. Anatolië (kampioen uit de plaatselijke liga)
5. Beltona (sterke ploeg bestaande uit enkele lokale vedetten)

Am City was een goede opwarmer voor de start van het tornooi. Zo werd het zonder op hoog niveau te spelen 0 – 8 voor SDI.
Elita Faresti was van een iets ander niveau en de wedstrijd bleef dan ook lang gesloten met een 0 – 0 op het scorebord tot gevolg. Toen werd het tijd om in enkele flitsende momenten te laten zien welk talent SDI in huis heeft: in enkele minuten werd de stand op 4 – 0 gebracht. De concentratie op de match zwakte weer af waardoor de Roemenen konden terugkomen tot 4 – 2. Het bleef echter bij deze score.

Van Gent, de ploeg uit Nederland, dachten we vervolgens ook eens eventjes in te blikken (zonder Jurgen want die moest nog ergens anders aantreden). Maar zoals het spreekwoord zegt: “Je moet het vel van de beer niet verkopen voor hij geschoten is”. Ook wij zijn even in deze val getrapt: voor we het goed en wel beseften, stond het 1 – 4 voor de Nederlanders (mede door 2 zeer ongelukkige tegendoelpunten). Hoogste tijd om een versnelling hoger te spelen, want de wedstrijd duurde maar 20 minuten. Het werd 2 – 4, 3 – 4, maar hoe we ook probeerden, de 4 – 4 kregen we niet meer tegen de netten.
Door dit resultaat sloten we de 1ste dag af op de 3de plaats, op 1 punt van de eerste en slechts 2 punten verwijderd van de 4de en 5de. Dit betekende eveneens dat we zondag vol aan de bak moesten om een eventuele uitschakeling in de reekswedstrijden te voorkomen.

De 1ste tegenstander van zondag was het nummer 1 van de reeks, Anatolië, match om 11u15 (gelukkig niet “te” vroeg voor de meesten). Joe, Mich, Yves, Jurgen, Thiele, Cé en Johan waren zoals afgesproken om 10u45 ter plaatse maar van Vitske en Fred (met de uitrusting) was er geen spoor. Om 11u15 (1ste match) waren Vitske en Fred nog altijd vermist. Gelukkig hadden we nog enkele reserve-uitrustingen over, maar niet genoeg voor iedereen. Dus stond Joe in een veel te kleine keepers-uitrusting op het veld, Cé in zijn beachshort en Mich met truitje, maar in zijn jeansbroek. Tot …. Vitske en Fred om 11u16 binnen kwamen snellen met de juiste uitrusting. Dankzij de organisatie en de ‘goodwill’ van de scheidsrechter, die nog even wou wachten tot iedereen goed en deftig aangekleed was, konden we toch de match beginnen op volle sterkte en in de juiste outfit.

Ook al doet de uitslag anders vermoeden: 5 – 0, toch was het geen gemakkelijke zege. Waarschijnlijk door de verwarring omwille van de laattijdige outfits en het feit dat Vitske en Fred niet opgewarmd waren, was het slechts laat in de match dat we van Anatolië afstand konden nemen.

De 2de match op zondag was tegen Beltona. We hadden ze zien spelen op zaterdag waarbij ze geen al te grootse indruk op ons na lieten. Toen bleek op zondag opeens dat ze een aantal “aanwinsten” gevonden hadden om hun ploeg te versterken. Na een 10-tal minuten kwamen we 1 – 0 achter en werden bij ons alle zeilen bijgezet om niet op te grote achterstand te komen vooral door Joe. Toen de scheidsrechter aangaf dat er nog maar 1 minuut te spelen was en we zelfs met uitschakeling bedreigd waren, haalde Cé zijn trukendoos doos boven en scoorde hij het noodzakelijke doelpunt: de 1 – 1 stond op het scorebord. Oef! We gingen door, maar waarschijnlijk wachtte ons een zeer zware tegenstander (2de uit de A-reeks). Het lot was ons echter goedgezind: vanaf nu weten we dat een minuut in Hamme langer duurt dan in Asse. Na zowat 3 minuten (volgens mij dan toch) scoorden we nog een tweede doelpunt wat de score op 2 – 1 bracht. Hierdoor werden we opeens groepswinnaar en mochten we tegen de 3de uit de B-reeks spelen, namelijk de Titso’s.

1/8 finale dus tegen de Titso’s. Fred en Vitske kenden enkele spelers van die ploeg (één voor één spelers uit 2de, 3de en 4de voetbalklasse) en vreesden dat onze uitschakeling nakend was. Gedurende de match moesten we voortdurend verdedigen, maar we kwamen er uiteindelijk goed uit op de counter via de snelle flankspelers Yves en Cé. Ondanks de druk van Titso’s kregen ze slechts een handvol halve kansen, mede dankzij de uitstekend verdedigende Fred, Vitske, Jurgen en natuurlijk onze altijd betrouwbare doelman “den Joe” . Toen we al een beetje aan strafschoppen dachten, gebeurde het ineens! Op 2 minuten tijd stond het 2 – 0 voor SDI met doelpunten van Cé en Yves (denk ik). De veer bij Titso’s was gebroken en SDI kon de wedstrijd rustig uitspelen.

¼ finale tegen Da Silva (een Braziliaanse ploeg die reeds verschillende malen het tornooi won), de ploeg waar we dit tornooi zeker wilden tegen spelen. We wisten echter wel dat we geen schijn van kans hadden op de zege, maar waren toch zeer tevreden met het mooie einde dat we zouden kunnen breien aan een voor ons prachtig tornooi.
Verrassing alom toen na 25 minuten bleek dat wonderen toch nog bestaan (ofwel heeft SDI een zeer goede engelbewaarder).
Van in het begin werden we weggetikt door de Brazilianen en moesten we verdedigen. Na 2 maal balverlies stonden we 0 – 2 achter. Match gespeeld en de Brazilianen begonnen Sambavoetbal te spelen. Dit werkte zodanig op het systeem van Fred dat hij spontaan mee naar voor trok wanneer we in balbezit waren. En zowaar Fred ontpopte zich tot spits: 1 – 2 Fred … 2 – 2 Fred. Opeens begonnen we te zweven en zorgden voor consternatie alom bij de 200 à 300 toeschouwers: SDI Asse scoorde nog een 3de maal via Thiele (wie zijn die mannen, waar ligt Asse ???). De organisatoren leken even in paniek te raken: hun lievelingsploeg, die zeker de finale ging spelen, werd naar huis gespeeld door “SDI Asse”. Iedereen recht en vooral ikzelf sprong met mijn … kg in de armen van de spelers; Bram De Smedt (toeschouwer) kon opeens terug lopen en Stephen De Nil (toeschouwer) was opeens wakker.

½ finale tegen Real Liverpo (de sterkste Italiaanse ploeg van het tornooi). We gaven onszelf voor deze match 50% kans om door te gaan naar de finale, alhoewel wat kon er ons nog gebeuren: we hadden juist een mirakel verricht tegen “den Bresil”. Ons tornooi mocht hier eindigen, maar we gingen ons natuurlijk niet zomaar laten doen.
De wedstrijd ging op en af en beide ploegen kregen ‘gemiste’ kansen. Toen leek het sein gegeven te worden, aan ik weet niet meer wie, om de bal gewoon weg te geven en de Italianen de 0 – 1 te laten scoren (in cadeauverpakking met een strikske rond). Wederom daalden de goden neer om SDI bijstand te verlenen. En zowaar, het wonder voltrok zich nog een keer. Ik weet absoluut niet meer wie er scoorde, dat is op zich niet belangrijk, 2 flitsen, 2 doelpunten: 2 – 1 voor SDI. Real Liverpo zette daarna alles op alles maar we hielden stand. Toen was het moment van Joe gekomen : hij pakte de bal, trapte meteen op het doel van de Italianen (de Italiaanse doelman was mee in de aanval) en via een prachtige lob verdween de bal in het Italiaanse doel gooooooooooooooaaaal del Belgica (Louis De Saedeleer, Mexico 1986) 3 – 1.
Wie had dat ooit gedacht, wijzelf allerminst, maar SDI stootte zo door naar de finale.

Tegenstander in de finale : Chablis Bornem (ploeg uit 1ste nationale BZVB). Bij deze wedstrijd dient wel opgemerkt te worden dat SDI slechts 10 minuten kreeg tussen de halve finale en de finale, terwijl Chablis ongeveer een uur kon recupereren. Het was snikheet in de zaal en onze boys waren moe.
Behalve deze opmerking mogen we zeggen dat de organisatie van dit tornooi weer perfect was gedurende de volledige 2 dagen.

Voor de finale verschenen de beide ploegen op het veld, zij aan zij met de scheidsrechters in het midden, zoals het de grote voetballers betaamt. De namen van de spelers werden één voor één afgeroepen en de Brabançonne werd zelfs voor ons gespeeld.
Tijdens de finale zelf hebben onze jongens zich geweerd als een duivel in een wijwatervat. De tegenstander was sterk, maar toch duurde het nog tot 10 minuten voor het einde van de 2de helft (2 x 20 min) vooraleer we ons moesten gewonnen geven. Uitslag 1 – 4.

Leuke kanttekening: in de ogen van de organisatoren hebben we die zondag 2 mirakels verricht: namelijk de Brazilianen verslaan en na al dat bier ook nog de finale spelen!!! We kregen prompt enkele t-shirts mee van de brouwer, want diens jaaromzet was heel goed, enkel en alleen al door de afname van SDI.

De organisatoren staan erop dat SDI volgend jaar terugkomt (waarschijnlijk zit ons drankverbruik/opbrengst voor hen daar ook wel voor iets tussen). Ze vonden het een prachtige finale, eentje waar ze het nog wel eens vaker over zullen hebben. Net als wij trouwens …

Verslag van een zeeeeeeeeeeeeer fiere coach/afgevaardigde/bierdrager na deze knalprestatie.

Johan

Blogarchief