Cé kreeg carte blanche en dus ook het absolute vertrouwen van Godfather Geert om zijn ploeg samen te stellen voor het tornooi in Gent. Na een weldoordachte selectie opgetrommeld te hebben, leek SDI in de maak voor een nieuw succes in het laatste weekend van de tornooimaand juni. Ambitie die Cé gedeeld had met de organisatoren van het tornooi: “Eerstes eindigen ahja”. Het relaas van een weekend vol gezever, gefeest, bier, pita en tussendoor wat minivoetbal.
Cékes aka Céke chance was wederom de rode draad doorheen het tornooi. Kortom, hij kwam, hij zag en hij overwon opnieuw! Het organisatorisch brein en gastheer te Nieuwpoort van de KKC-revelatie.
Marnix aka Diego (de la noce) scoorde vooral naast het plein. Zijn swingende dribbels en sanitair talent deed menig vrouwenhart sneller slaan. Ook hij zag, overwon Nathalie haar telefoonnummer en kwam net niet.
Joekes aka Joe Bloem”Cole” ontdekte de ideale combinatie tussen het veldvoetbal en het minivoetbal. Hij was de sleutel in onze defensieslopende lange-baltactiek.. Hij stond ook steeds garant voor de emo-momenten die ons doorheen het tornooi sterker hebben gemaakt en ging op z’n eentje voor de fair-play trofee.
Bramasil aka Midget Smithers zorgde voor de nodige petit pontkes (zelfs bij wedstrijden waar we niet aan deelnamen) en de bij de tegenstander o zo gevreesde last-minute doelpunten waar we zonder pardon een patent op namen. Hij was echter wel de opperloser van het chinese voetbal.
Seba aka Seb aka Bastian was de man in vorm, die na een sabbatjaar de draad weer op
nam. Dit tornooi betekende voor hem een kramprijke voorbereiding op zijn toekomstige carrière bij Asse z(at) en wie weet SDI.
Stephen aka Di Stephano aka Sleepwalker aka Kabouter Lui aka Zombie Nation is de man die vandaag of misschien wel morgen ontwaakt en zich afvraagt wat hij dit weekend nu weer juist gedaan heeft. Het gegeven dat we zondagmorgen om 11u op het plein stonden, kan gerust een wonder genoemd worden als je rekent dat deze jongen 2 fases van een halfuur nodig heeft om op te staan.
Safi aka Safigol was de man die ondanks de kleine afmetingen van het doel nog steeds probleemloos de weg ernaar terugvond. Hij vertegenwoordigde het scorend vermogen van onze ploeg en was maker van een afgekeurde wereldgoal. Emo-momenten waren niet echt voor hem weggelegd, maar hij veroverde de harten van zijn medespelers door tijdens de nacht van zaterdag op zondag onze rijkelijk bezwete tenues te wassen.
Donderdagavond. Cé heeft op de nipper zijn vijfde man vast om vrijdagavond aan een “tornooike
” mee te doen. Seba is de reddende engel van dienst. Het feit dat hij een heel weekend een auto ter beschikking had, was uiteraard mooi meegenomen. Afspraak om 18u aan den Boekfos. Iedereen mooi op tijd en na een korte begroeting namen chauffeurs Seba en Joeri plaats achter het stuur. Marnix, Cé en Bram vervulden de rol van passagier. En wijle weg. Bestemming: Keizer Karel Cup te Gent.
Tijdens de relatief korte autorit werd al hevig gespeculeerd over wat komen zou. Hoeveel ploegen doen daar aan mee? Een stuk of 160. En dat is minivoetbal op gras? ’t Schijnt. Hebben wij nu eigenlijk truikes mee want diene Leo zag ons toch nog liever in onze pure spelen dan ons truikes van SDI mee te geven? Gelukkig was Joeri zo vrij geweest om de truitjes van de Poreistampers een weekendje te lenen. Seg heeft er iemand toevallig dat reglement afgedrukt? De stilte die op deze vraag volgde, volstond als antwoord. Bon, waar gaan we vanavond uitgaan? In Gent of aan zee?
Voor we het wisten waren we aangekomen in Gent. Een halfuurtje voor we aan de aftrap van onze eerste wedstrijd verwacht werden. Tijd genoeg dus. Ons omkleden en naar plein 18 begeven. Een doolhof van weggetjes, voetbalvelden en bossen waren niet meegerekend. Uiteindelijk stonden we om 19.30u klaar om onze eerste tegenstander van het tornooi te bekampen.
Onze selectie maakte dat een trainer overbodige luxe zou geweest zijn. 5 spelers die
nog nooit een minivoetbalveld van dichtbij gezien hadden. Nog snel even de basisregels vragen (voor wa dienen die lijnen?) aan een willekeurige referee en we konden eraan beginnen. Bleek dat onze eerste tegenstander geen Seba in hun vriendenkring hadden waardoor ze slechts met 4 man aan de aftrap stonden. Een opwarmertje voor ons dream team met een 4-0 overwinning als resultaat.
De tweede tegenstander van vrijdagavond werd aangevoerd door een gokchinees, maar werd desondanks ook met een droge 5-1 richting kleedkamer gestuurd. So far so good. De sfeer zat er reeds goed in en ook de derde match werd met dezelfde winnermentaliteit aangevangen. We stonden oog in oog met Bessegem. Een ploeg die net als ons volop voor de overwinning ging en die trachtte af te dwingen via agressief en unfair voetbal. Een eikel in het doel met z’n short tot onder zijn oksels zorgde voor veel frustratie en ook de scheids deed zijn duit in het zakje met enkele late en twijfelachtige calls. Gevolg: een 5-3 verlies en een half slagveld waarbij één van de doelen van veld nr. 18 gelukkig het grootste slachtoffer werd. Onze wraak zou zoet zijn…
Om toch met een overwinning onder de douches te stappen en omdat onze conditie op dat moment nog untouchable was, daagden we nog snel de plaatselijke dorpsgekken uit om een vriendschappelijk
matchke te spelen. De vele petit pontkes en Maradonna-solo’s zorgden opnieuw voor het nodige vertrouwen en het was aan Diego om zijn troepen het nachtleven in te leiden.
Na een kort bezoek aan onze slaapplaats voor het weekend, casa Del Corral, trokken we naar de lokale pitabar waarvan de originele naam, “Istanbul”, het beste liet vermoeden. De prijzen waren echter ook origineel hoog. Het bleek wel zijn geld waard want Diego kon nog lang nagenieten van zijn durum. De toiletten van Nieuwpoort zullen het geweten hebben. Tijdens ons diner werd onze conditie nogmaals op de proef gesteld toen een West-Vlaamse tuningboy op ons afstapte en om hulp vroeg: “Kunde gulder uns helpn duwn wè?” Na het nodige herhaal- en vertaalwerk werd ons duidelijk dat zijn kleurrijke Peugeot 206 wel wat extra pk’s kon gebruiken. Misschien is het daar wel misgegaan met de darmen van Diego.
Het was een andere West-Vlaming die ons de 2 places to be in Nieuwpoort meegaf. De Posse en de Viking waren volgens hem een bezoekje waard. Zo gezegd zo gedaan… De Posse bleek de Nieuwpoortse versie van de Kennedy dus rustte al onze hoop op de Viking. De goede verwachtingen werden ingelost en het feestje kon beginnen. Het was alweer Diego die het voortouw nam en de nacht werd gekleurd door diens primitieve behoeften. Kakken en achter de vrouwen lopen. Langs deze weg onze innige deelneming aan Nathalie die zich verplicht voelde om haar telefoonnummer te geven.
De wekker maakt een einde aan ons hazenslaapje. Om 12.30u stond namelijk de laatste poulematch op het programma. Nog gauw even de betere supermarkt binnen stappen met een geïmproviseerd boodschappenlijstje ergens ver in het achterhoofd. Melk, bier, ontbijtkoeken, kellogg’s en sigaretten: breakfast of champs! Deze pitstop was echter niet in het kwartier gerekend dat er tussen het ontwaken en het vertrek richting Gent zat. Gevolg: zaterdagmiddag om 12.32u klonk het fluitsignaal dat de tweede dag van het tornooi inluidde.
De ploegen die gerekend hadden op een algemene kater bij het dream team zaten er mooi naast. De halve kater was al lang doorgespoeld en daarenboven konden we rekenen op twee “frisse” spelers. Vooral Safi beantwoordde aan deze omschrijving, maar ook Stephen liet onmiddellijk zien dat hij een aanwinst was voor het dream team. Ook Bessegem was getuige van de wederopstanding die resulteerde in een glansrijke 7-2 overwinning tegen een ploeg waarover ik twijfel of ik de naam ervan ooit geweten heb. Een plaats bij de eerste 80 was een feit.
De organisatoren van het tornooi waren zo attent geweest om ons 4 uur de tijd te geven om te bekomen van deze eerste inspanningen van de dag. En wat doet een mens dan zoal? Waterbidons van
ijken (in hoeverre deze twee geen synoniemen zijn), petit pontkes zetten bij iedereen die z’n benen ook maar een tikkeltje uitnodigend spreidde en fritten met frikandel eten. We lieten veld nr. 18 voor wat het was want vanaf nu was het te doen op peloeske nr. 11. De komende 3 matchen waren stuk voor stuk thrillers waarbij eventuele supporters het ongetwijfeld in hun broek zouden gedaan hebben. Helaas was enkel de ongelukkige tegenstander getuige van onze dodelijke efficiëntie in de laatste speelminuten. De eerste wedstrijd van de volgende ronde kende pas een ongelijke stand in de allerlaatste seconde: 2-1 dankzij een prachtig ingestudeerde en tegelijk ook geïmproviseerde vrije trap. De tweede match werd beslist door een geniale lob van Cé die tot op dat moment schoten had afgeleverd die zelfs een gewone veldgoal ver onder zich lieten. Een 1-1 werd een stuk in de tweede helft omgebogen tot een verdiende 3-1 voorsprong.
De laatste match van de dag zou de match van de waarheid en van het tornooi worden. We kropen door iets dat kleiner is dan het oog van een naald al zou ik niet goed weten wat dat dan wel mag zijn. Met een 5-3 achterstand bij het ingaan van de laatste 5 speelminuten leek een plaats bij de eerste 8 ver weg. Het was Cé die met een afstandsschot terug hoop in de ploeg bracht. De laatste 30 seconden werden op sadistische wijze luidkeels afgeteld door de bank van de tegenstander. Hun stem verbleekte toen Safi de bal al dan niet op foutieve wijze ontfutselde en Smithers de netten nog een laatste keer deed trillen. Strafcorners dus en ook hier bleek de tegenstander onmiddellijk de favoriet. De lobjes waren op maat waardoor een simpele nekslag volstond om de bal in doel te deviëren. Safi en Cé vertegenwoordigden het dream team in stijl door uit onmogeli
jke hoeken de ballen binnen te koppen. Lobben was niet echt hun ding, maar het was wel de tegenpartij die de eerste misstap zette. Safi hield de spanning erin door op de paal te koppen. We waren nu al 6 strafcorners ver en het koppel van de tegenpartij leek er genoeg van te hebben en besloot op hun beurt naast het doel. Ditmaal werd het geschenk in dank afgenomen en het dream team wist met een gezonde portie prostitueegeluk in extremis door te stoten naar de kwartfinales. Na al deze spanning en het rijkelijk gevloeide angstzweet, werd het voorstel van Safi om de truitjes mee naar Asse te nemen en te wassen, geen twee keer overwogen. Respect verdiend maat!
Daar we slechts om 23u uit de douches en in de wagens stapten, zagen we ons genoodzaakt om opnieuw te grijpen naar fast food om onze maag te vullen. Diego en vooral zijn darmen protesteerden tegen een tweede maaltijd in de pitabar te Nieuwpoort. We besloten nog even in Gent te blijven en daar iets lekkers te zoeken. De GPS liet het afweten en na een serieuze omleiding en een halfuur cruisen langs de Walletjes van Gent, moesten we opnieuw genoegen nemen met de eerste de beste pitabar die we in Deinze tegenkwamen. De naam die op de lichtreclame stond te prijken, kwam ons verdacht bekend voor. Zo origineel bleek de naam Instanbul uiteindelijk toch niet te zijn. “Waarschijnlijk familie” luidde het, maar de honger haalde het op dat moment probleemloos van de rede waardoor we in no time opnieuw pita zaten te vreten, Diego op kop. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, Diego wel.
Het plan om uit te gaan werd overschaduwd door het late uur van aankomst op het appartemen
t en uiteraard ook de ambitie om eerste te eindigen en dus onze spieren de nodige rust te gunnen. Een lekker partijtje bierpoker dan maar. De full-houses en ad funda vlogen ons om de oren en de hamer van klaas vaak kwam hard aan, maar was meer dan welkom. Diezelfde klaas vaak had zich wel geforceerd bij Stephen die zondagmorgen leek te ontwaken uit een heuse winterslaap. Zijn out-of-bedlook zou jaloezie opwekken bij menig gelproducent en op zijn gezicht viel af te lezen dat hij zopas gedroomd had (of nog steeds droomde) over tsunami’s, orkanen en de darmflora van Diego. Diezelfde Diego was er die nacht in geslaagd om de lakens vol met etter te besmeuren. Een gevolg van de tackle die hij op vrijdagavond had gepleegd. Het ontwaken van Stephen gaf ons de nodige tijd om het appartement terug in orde te brengen. En dan vlug naar Gent waar ons een kwartfinale stond te wachten.
Om 11u stond het dream team klaar om de eerste belangrijke match van de dag des oordeels te spelen. De tegenstander X-men deed, net als ons, duidelijk ook een gooi naar de prijs van slechts geklede ploeg van het tornooi. T-shirts met een nummer op geschilderd. Verdienstelijke poging, maar wij gaven het publiek een kleurenpalet van kousen: witte, zwarte, rode, blauwe, ja zelfs Barca-kousen en ook onze blauwe truitjes van de Poreistampers versierd met gele letters en al dan niet vergezeld van een bijpassend shortje mochten gezien worden. Hoe dan ook, met een 5-1 overwinning stonden we plots vol ongeloof met onze kleurr
ijke kousen in de halve finale. Nu was de limiet volgens velen bereikt hoewel de naam van onze toekomstige tegenstander 6de Mechanica, het beste liet vermoeden. Joeri deed tijdens deze halve finale op zijn eentje dan weer een gooi naar de fair-play prijs. Korte situatieschets: halve finale, 2-0 voor, scheidsrechter geeft een doeltrap voor Joeri. Joeri op zijn beurt maakt de scheids er attent op dat hij de bal als laatste aangeraakt heeft en dus de derde corner, een strafcorner, een feit is. De mecaniciens maakten echter nooit aanspraak op de 3 punten en dus een pluim voor onze doelverdediger en de hele ploeg want met een 4-2 overwinning gebeurde datgene wat niet voor mogelijk geacht werd. SDI z(at) zou straks deel gaan uitmaken van de finale tussen de twee beste ploegen uit een massa van 160 ploegen. Het nieuws dat Amigo (Ternat) dit niet had kunnen bewerkstelligen, wakkerde het vuur van de hoop nog wat aan.
De emo-momenten die intussen vanzelfsprekend waren zowel voor en na de wedstrijd, maakten ons als ploeg een geduchte finalist. De tegenstander moest het meer hebben van zijn perfecte techniek en vlot combinatievoetbal. Wij weigerden af te wijken van onze succesvolle lange-bal- en countertactiek. Op het moment dat de bordjes 1-0 toonden in het voordeel van de Jempieboys hadden wij nog geen bal aangeraakt. De titel leek verder weg dan ooit. Het zou echter hun laatste goal van het tornooi zijn ondanks het gegeven dat ze een strafcorner en een penalty gekregen hebben. Het was Safi die op de caunter de 1-1 tegen de netten knalde. Met nog 1 corner verwijderd van een strafcorner leek alles opeens weer mogelijk. Zo geschiedde
het en het was opnieuw Safi die de lob binnen knikte en het dream team met een 2-1 ruststand op rozen zette. De tweede helft bracht hetzelfde als de eerste zijnde 90% balbezit voor de Jempieboys en een dodelijk counterdoelpunt (en overigens het enige doelpunt) van niemand minder dan Diego die een 3-1 eindstand tevoorschijn toverde. Onze 7-koppige supportersgroep ging uit de bol terwijl de overige 300 supporters nog steeds niet kon geloven hoe zo’n ploeg het ooit zover heeft geschopt. SDI wint de Keizer Karel Cup of hoe men met emo-momenten, lange ballen, efficiënt voetbal maar vooral vriendschap 159 ploegen de loef kunt afsteken!!!
Wat een feestweekend moest worden, is uiteindelijk uitgedraaid in een voetbalfeestweekend. Een weekend om nooit meer te vergeten. Diegenen die er waren, zullen nog lang voort vertellen hoe SDI in Gent geschiedenis heeft geschreven. Eén ding is zeker, het dream team zal er volgend jaar niet meer bij zijn. We kunnen alleen nog maar verliezen en verliezen, dat is niks voor een dream team…
Smithers (en een beetje de ploeg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten